ฉันชื่อเด็กหญิง ภัคทิรา ทุมตา ชื่อเล่น ตุ๊กตา อายุ 14ปี
ตั้งแต่เล็กจนโตฉันไม่เคยได้อะไรเท่าเทียมกับพี่และน้องฉันเลย
บ่อยครั้งที่ฉันมีความรู้สึกเสียใจ/น้อยใจ แต่ทุกๆครั้งก็จะมีคนคอยปลอบฉันอยู่เสมอโดยการใช้วาจาที่ไพเราะเสนาะหู
ตอนนั้นยังเด็กฉันจึงมีความคิดแบบนั้น
ฉันยังไม่รู้อะไรมากเพราะความเป็นเด็ก(อยู่ในอ้อมกอดของครอบครัว)
กาลเวลาหมุนไปฉันก็โตมาอีกระดับ ฉันได้เจอเรื่องราวมากมาย ไม่ว่าจะดีหรือร้าย
ฉันก็ผ่านพ้นมาได้ด้วยดี ฉันเจอปัญหามากมายเลย จนบางทีฉันรับมันไม่ไหว
ฉันต้องการที่จะให้คนอื่นได้รับรู้ถึงสิ่งที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ต่อหน้า
ในความรู้สึกตอนนั้นฉันไม่อยากให้ปัญหานั้นมันเกิดขึ้นเลย
แต่ทุกๆครั้งที่เจอเรื่องราวแบบนี้
ฉันก็สามารถแก้และปรับเปลี่ยนให้มันดีขึ้นได้ด้วยตัวของฉันเอง ปัญหาทุกปัญหา
เรื่องราวทุกเรื่องราว ที่ฉันได้เจอกับตัวเองทำให้ฉันได้เรียนรู้อะไรมากมาย
ทำให้ฉันกลับมาคิดย้อนดูตัวเอง(ทบทวนตัวเอง) 
สิ่งที่เด่นชัดในตัวของฉัน
ฉันว่าน่าจะเป็นทางด้านของการพูด เพราะคนรอบข้างบอกกับตัวฉันว่า
“ฉันเป็นคนพูดมีสาระมากๆ” ฉันภูมิใจในตัวเองที่เป็นแบบนี้
ฉันเชื่อในตัวเองมากๆ ถ้าฉันมีความตั้งที่จะทำอะไรฉันก็จะทำให้ถึงที่สุดเท่าที่ตัวฉันจะทำได้
โดยส่วนตัวฉันเป็นคนชอบทางด้านของภาษเอามากๆเลยหล่ะ
เรียกได้ว่าเป็นชีวิตจิตใจของฉันเลยก็ได้ ฉันตั้งใจไว้ว่าขึ้นม.4 ฉันจะเข้าเรียนต่อสาย
ศิลป์-ภาษา แต่คนทางบ้านไม่เห็นด้วยกับฉันเลย ฉันจึงพยายามพิสูจน์ให้ทุกคนได้เห็นว่า
สิ่งที่ฉันหวังไว้มันจะต้องเป็นจริงให้ได้ ฉันได้มีโอกาสคุยเรื่องการเรียนกับคนที่บ้าน
เราก็คุยกันปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่จริงๆแล้วภายในใจของฉันนั้น
ฉันแทบไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาต้องคิดคนละแบบกับฉัน? คุยกันไปคุยกันมา
สิ่งที่ฉันสงสัยนั้นมันก็ตอบโจทย์ของฉัน (วิทย์-คณิต มันต่อได้หลายทาง) (ศิลป์-ภาษา
มันเลือกได้น้อย) ฉันเริ่มสับสนกับตัวเองแล้วว่าจะเอายังไงกับชีวิตต่อดี?
แต่พอกลับมาคิดดีๆ มันก็ยังเหลือเวลาอีกมากที่จะคิดเรื่องเรียน
แต่ถ้าคิดไว้เนิ่นๆมันก็ดีไปอย่าง คนเรามันมีอะไรที่ไม่แน่นอนในชีวิตหรอก
เราต้องค่อยๆเป็น ค่อยๆไป ก้าวข้ามไปทีละขั้น อย่าพึ่งด่วนตัดสินใจอะไรไป ชีวิตเราต้องเจออะไรอีกมากมาย
(ทำทุกอย่างให้สนุก มีความสุขกับสิ่งที่ทำ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น