มันช่างโหดร้ายเหลือเกิน..

            สิ่งที่เคยเจอในตอนนั้นมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน....

      ตอนนั้นเป็นวันที่หนูกับพ่อและน้าได้ดูบอล ได้มีคนชวนพ่อดื่มเบียร์เป็นจำนวนมาก น้าของหนูก็เช่นกัน
พวกเราดูบอลอย่างสนุกสนานหลังจากการแข่งขันฟุตบอลจบ พ่อก็ขับรถออกจากสนาม i-mobile ยังไม่ถึงไหนเลย ได้เกิดเหตุๆ หนึ่งที่หนูยังจำได้ถึงทุกวันนี้ คือ....

ปัง!! เกิดอุบัติเหตุรถชนนั้นเอง แล้วรถที่ชนนั้นไม่ใช่รถใครที่ไหน แต่เป็นรถของหนูเองรถโดยที่มีหนูมีพ่อและมีน้า
หนูปากแตกลิ้นแตก เพราะปากกระแทกกับหน้ารถ 
น้าของหนูก็หัวโน เพราะหัวกระแทก 
ส่วนพ่อของหนู... พ่อของหนูจมูกแตกเลือดไหลตลอดเวลา      
     ตอนนั้นเวลานั้นหนูไม่นึกถึงอะไรทั้งสิ้นหนูได้แต่ถามพ่อ
พ่อเป็นไรไหม? พ่อไหวไหม?
หนูถามพ่อ..พ่อตอบว่าไม่เป็นไร พ่อเลยโทรให้พ่อของพี่ชาย[ลูกพี่ลูกน้องกัน] มารับหนูกับน้ากลับบ้านไปก่อนเพราะพ่อต้องเคลียร์กับรถที่ถูกชน...

     หนูเป็นห่วงพ่อมาก ห่วงมาก มากๆ
     ขณะที่หนูขึ้นรถน้าของหนู..หนูก็ได้แต่ถามน้าว่า
พ่อจะเป็นไรไหม? 
พ่อจะกลับบ้านไหม?
ใครจะมาส่งพ่อ?
      หนูถามแบบนี้จนถึงบ้าน พ่อถึงบ้านหนูก็ได้วิ่งไปกอดแม่กับพี่สาว
      แม่บอกให้ไปนั่งรอพ่อในบ้าน แต่หนูไม่เข้าบ้านหนูรอพ่ออยู่ข้างนอก รอจนพ่อกลับมา หนูดีใจที่พ่อกลับมา พ่อเลือดก็ยังไม่หยุดไหลอยู่ที่จมูก พ่อไม่ยอมไปเย็บแผลจนถึงวันนี้...

     หนูยังจำเรื่องราวพวกนี้ได้เพราะมันเป็นตอนที่หนู....

 มันช่างโหดร้ายเหลือเกินกับพ่อของหนู..