หนูเองก็ไม่เคยคิดว่าหนูได้โตขึ้นเลย พวกเราก็ทำอะไรหลายๆ อย่างที่ทำร่วมกัน ไม่ว่าจะปิดภาคเรียนใหนูพวกเราได้เเสดงละครด้วยกัน
พอพวกเราเปิดเรียนเทอมสอง พวกเราได้มีเพื่อนใหม่เข้ามา สองคนเขาเป็นเด็กผู้หญิง เเละเด็กผู้ชาย
เขาลุกขึ้นเเนะนำตัวว่าชื่ออะไร
อยู่บ้านอะไร
รู้จักใครในห้องเรียนบ้าง
เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นมาว่ารู้จักพี่เบ้นเเละพี่พิม เด็ผู้หญิงคนนั้นคืือ อ้อเเอ้ ส่วนเด็กผู้ชายคนนั้น ชี่่อต้น เขาค่อนข้างจะดื้อเขากวนหนูตลอด บางทีหนูก็โกรธ เเต่ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนกัน พวกเรามีความสุขมากเลยค่ะ
พอเวลาผ่านไปไม่นานนักรู้ตัวอีกทีพวกเราก็ขึ้น ป.6 Quarter 4 ในที่สุดวันที่เศร้าที่สุดของการเรียน ก็มาถึง นั่นก็คือวันที่พวกเราทั้ง 26 คน ไม่อยากให้มาถึงเลย นั่นก็คือ วันปัจฉิมของพวกเรา มันช่างเป็นวันที่เศร้าเหลืือเกิน
วันนั้นเป็นวันที่พวกเราต้อง จากลากัน
พวกเราร้องให้ด้วยความเสียใจ ทั้งชายและหญิง เเต่ในความทุกข์นั้นก็ยังมีความสุขอยู่ ก่อนจะปัจฉิมพวกเราได้ไปเที่ยวด้วยกันที่จังหวัดจันทบุรี มีความสุขมากๆ แต่ความสุขนั้นไปเร็วมาเร็วเสมอ แต่พวกเราทั้ง 26 คนยังจำไว้ในความทรงจำเสมอว่า พวกเรา เคยเป็นเพื่อกันมา "พวกเราวิจิตศิรา"
พอพวกเราเปิดเรียนเทอมสอง พวกเราได้มีเพื่อนใหม่เข้ามา สองคนเขาเป็นเด็กผู้หญิง เเละเด็กผู้ชาย
เขาลุกขึ้นเเนะนำตัวว่าชื่ออะไร
อยู่บ้านอะไร
รู้จักใครในห้องเรียนบ้าง
เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นมาว่ารู้จักพี่เบ้นเเละพี่พิม เด็ผู้หญิงคนนั้นคืือ อ้อเเอ้ ส่วนเด็กผู้ชายคนนั้น ชี่่อต้น เขาค่อนข้างจะดื้อเขากวนหนูตลอด บางทีหนูก็โกรธ เเต่ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนกัน พวกเรามีความสุขมากเลยค่ะ
พอเวลาผ่านไปไม่นานนักรู้ตัวอีกทีพวกเราก็ขึ้น ป.6 Quarter 4 ในที่สุดวันที่เศร้าที่สุดของการเรียน ก็มาถึง นั่นก็คือวันที่พวกเราทั้ง 26 คน ไม่อยากให้มาถึงเลย นั่นก็คือ วันปัจฉิมของพวกเรา มันช่างเป็นวันที่เศร้าเหลืือเกิน
วันนั้นเป็นวันที่พวกเราต้อง จากลากัน
พวกเราร้องให้ด้วยความเสียใจ ทั้งชายและหญิง เเต่ในความทุกข์นั้นก็ยังมีความสุขอยู่ ก่อนจะปัจฉิมพวกเราได้ไปเที่ยวด้วยกันที่จังหวัดจันทบุรี มีความสุขมากๆ แต่ความสุขนั้นไปเร็วมาเร็วเสมอ แต่พวกเราทั้ง 26 คนยังจำไว้ในความทรงจำเสมอว่า พวกเรา เคยเป็นเพื่อกันมา "พวกเราวิจิตศิรา"
"สุขเพียงชั่วคราว.."
ตอบลบทุกคนต่างย่อมมีวันแห่งการพลัดพราก
ขอบคุณเรื่องราวจากพี่เบ้นครับ