หนูเรียนอยู่ที่โรงเรียนลำปลายมาศพัฒนา
โรงเรียนที่มีเเต่เสียงหัวเราะ มีเเต่ความสุข
โรงเรียนที่ไม่มีเสียงระฆัง
โรงเรียนที่ไม่มีครูเสียงดัง
หนูเข้าโรงเรียนนี้ตังเเต่ อยู่อนุบาลมันเป็นธรรมดาอยู่เเล้ว ที่เด็กอายุ 5 ขวบ จะร้องให้ไม่อยากมาโรงเรียน เเต่พอมาถึงโรงเรียนสิ่งที่หนูเห็นครั้งเเรกคือ มีผู้หญิงใส่ชุดกระโปรง มีใบหน้าที่สวยงาม มีรอยยิ้มหวานๆ เเละสายตาที่สื่อถึงความรักให้เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่มาจากไหนก็ไม่รู้
เขานั่งลงบนพื้นเเละเอามือทั้งสองข้างโอบกอดหนูเเละคอยปลอบหนูเวลาหนูร้องไห้เเละคอยเช็ดน้ำตาที่ไหลออกจากตาเบาๆ นี่สินะที่เขาเรียก คำนี้ว่า "คุณครู" ทำให้เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่องได้โอบกอดด้วยความรัก คอยเป็นที่ปรึกษา คอยรับฟังความทุกข์ของเด็กคนหนึ่ง จนถึงวันนี้หนูก็ได้รู้ซึ้งถึงคำว่า"คุณครู" พ่อเเม่คนที่สอง เเละบ้านหลังที่สอง
โรงเรียนที่มีเเต่เสียงหัวเราะ มีเเต่ความสุข
โรงเรียนที่ไม่มีเสียงระฆัง
โรงเรียนที่ไม่มีครูเสียงดัง
หนูเข้าโรงเรียนนี้ตังเเต่ อยู่อนุบาลมันเป็นธรรมดาอยู่เเล้ว ที่เด็กอายุ 5 ขวบ จะร้องให้ไม่อยากมาโรงเรียน เเต่พอมาถึงโรงเรียนสิ่งที่หนูเห็นครั้งเเรกคือ มีผู้หญิงใส่ชุดกระโปรง มีใบหน้าที่สวยงาม มีรอยยิ้มหวานๆ เเละสายตาที่สื่อถึงความรักให้เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่มาจากไหนก็ไม่รู้
เขานั่งลงบนพื้นเเละเอามือทั้งสองข้างโอบกอดหนูเเละคอยปลอบหนูเวลาหนูร้องไห้เเละคอยเช็ดน้ำตาที่ไหลออกจากตาเบาๆ นี่สินะที่เขาเรียก คำนี้ว่า "คุณครู" ทำให้เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่องได้โอบกอดด้วยความรัก คอยเป็นที่ปรึกษา คอยรับฟังความทุกข์ของเด็กคนหนึ่ง จนถึงวันนี้หนูก็ได้รู้ซึ้งถึงคำว่า"คุณครู" พ่อเเม่คนที่สอง เเละบ้านหลังที่สอง
ขอบคุณโรงเรียนลำปลายมาศพัฒนาที่ทำให้เด็กในวันนี้โตเป็นผู้ฬหญ่ในวันข้างหน้าค่ะ
ขอบคุณพี่เบ้นเช่นกันนะครับ
ตอบลบ