เช้าของวันพุธ ฉันตื่อนขึ้นมาในเวลา 06.00 น. ฉันอาบนำ้แต่งตัวใช้เวลานานมาก
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จฉันเดินไปที่ร้านของแม่ฉัน แม่ฉันกำลังนั้งทำน้ำยาขนมจีนอยู่ฉันจึงเดินไปช่วยแม่ของฉัน หลังจากที่ทำน้ำยาเสร็จแล้วฉันก็ไปทำควานสะอาดร้าน และเตรียมของไว้ให้แม่ เพื่อที่เวลาที่ฉันไปเรียนจะได้ไม่ต้องมาห่วงอีก 08.00 น. ฉันเตรียมตัวไปเรียนดนตรี ฉันนำกีต้า7 สายของฉันไปด้วย น้องของฉันนำไม้กลองไป 1 คู่
08.30 น. ฉันไปถึงร้านดนตรีของครูนคร เห็นเด็กกำลังนั่งเรียนดนตรีเห็นพี่ๆ กำลัง แกะเพลงเพื่อที่จะไปเล่นที่บุรีรัมย์ เวลาผ่านไป ผ่านไป และได้เวลาทานอาหารพอดีนั้นก็คือ 12.00 น. เราทุกคนเดินไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยว และสั่งก๋วยเตี๋ยวคนละชาม ในระหว่างที่เรานั้งรอก๋วยเตี๋ยวเราก็ได้นั่งคุยกันว่าจะไปเล่นดนตรีที่บุรีรัมย์
ในเวลานั้นเองมียายแก่ๆ คนหนึ่ง เป็นคนยากจนมาก ยายคนนี้หนูเห็นจะกระทั้งเป็นความชินตาของตัวเอง แต่ในใจก็ยังคิดอยู่ว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะใช้ชีวิตเป็นของตัวเองได้ แต่ยายร้านก๋วยเตี๋ยวก็จะให้ก๋วยเตี๋ยวกับยายคนนี้ทุกๆวัน แต่วันนี้แดดแรงพอสมคร ยายแก่ก็เลยได้นั้งรอรับก๋วยเตี๋ยวที่ถนน(นั้งตากแดด) แต่หนูให้ยายคนนั้นมานั้งข้างในเจ้าของร้านก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่กับยิ้มให้หนูด้วยซ้ำ
จากนั้นหนูหันไปหาเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวแล้วบอกกันเจ้ว่า "เจ้คะเดียวช่วยทำก๋วยเตรียวให้ยายกินก่อนนะคะ" หนูพูดขึ้น
หลังจากนั้นเจ้าของร้านขายก๋วยเตี๋ยวก็พูดขึ้นมาว่า "แต่ว่าหนูจะได้กินก๋วยเตียวช้านะลูก" เจ้พูด หนูตอบไปอีกว่า "ไม่เป็นไรคะหนูรอได้คะ" เจ้ยิ้มๆ แล้วนำถุงก๋วยเตี๋ยวถุงใหญ่ๆ ไปให้ยาย
วันนั้นหนูรู้สึกว่ามีความสุขมากที่ได้ทำความดี ได้ช่วยเหลือคุณยายคนนั้น...."จากใจจริง"
ความเห็นอกเห็นใจต่อผู้อื่น..empathy
ตอบลบขอบคุณมากครับ