ในคาบวิชาภาษาไทย เพื่อนผู้หญิงทุกๆ คนก็เต็มที่กับงาน (ส่วนใหญ่ที่ฉันเห็น) เเต่ก็มีกลุ่มเพื่อนผู้ชายส่วนใหญ่บางคน ที่เล่นส่งเสียง
ดัง จนคุณครูรู้สึกไม่ชอบ จนต้องเรียกมาคุย ในเรื่องเวลาที่เสียไปทำอะไรบ้าง งานเเต่งเพลงที่คุณครูให้ไป เพื่อนผู้ชายก็ยังได้ไม่ดีสักเท่าไร วันนี้ฉันยอมรับว่า ถึงฉันเเละเพื่อนบางคนที่ไม่ได้ทำเเต่นั้นก็ทำให้พวกฉันรู้สึกไม่ค่อยดี เเละ รู้สึกเสียใจมากๆ กับการไม่เป็นทีมของพวกเรา
วันนี้ครูก็ให้พวกเรามานั่งจับกลุ่มทั้งห้องคุยกันกับปัญหาที่เกิดขึ้นในวันนี้ พวกฉันเองก็สักถามปัญหาเเละวิธีการเเก้ไขของพวกเพื่อนๆ
เเต่ก็ได้ไม่เต็มที่เท่าไหร่ ฉันกับเพื่อนกลุ่มผู้หญิงด้วยกันบางคนก็พากันปรึกษาเเต่เรื่องนี้กันทั้งวัน มันทำให้ฉันเริ่มชักเป็นห่วงเรื่องการไม่เป็นทีมเเละจะทำอย่างไรให้สามรถไปด้วยกันได้อย่างลงตัว ช่วยเหลือเเละเห็นอกเห็นใจกัน
เเต่วันนี้ที่พวกฉันได้พูดไปไม่รู้ว่ามันจะซึมซับไปในใจกันบ้างหรือไม่ เเต่ฉันยังมีความหวังที่จะเห็น 'วิจิตศิรา' ที่เคยเติบโตมาด้วยกัน มารวมกันเป็น 1 อยู่เสมอ ถึงเเม้จะเดินผิดหรือทำอะไรที่พลาดพลั้งมาก่อน ให้จำมันไว้เป็นบทเรียน เพราะถ้าเพื่อนทำอะไรที่เคยทำร้ายจิตใจ หรือ อะไรต่างๆนาๆที่มันไม่ดี เเล้วจำมันมาเป็นบทเรียน คนอย่างฉันพร้อมที่จะให้อภัยอยู่เสมอ
จากใจ
ด.ญ.สุนีย์วรรณ ลาจำนงค์
ดีมาก ขอบคุณครับ
ตอบลบจากใจจริงเลยค่ะครู เขียนไปจะร้องไห้ไป55555+
ตอบลบ