โอกาสไม่ได้มีไว้ให้กับทุกคน...เสมอไป

            หลายครั้งที่ครูเคยสูญเสียโอกาสอันมีค่าให้หลุดมือไปบ่อยครั้ง แต่มาถึงวันนี้ก็ต้องขอขอบคุณประสบการณ์ที่ผ่านมาจากอดีตให้เป็นบทเรียนสอนพวกเรา

            แต่ละคนล้วนมีคุณค่าเหลือคณา ดั่งสายน้ำโขงที่แทบจะไม่มีวันเหือดแห้งไปจากลุ่มน้ำนั้น ชีวิตวัยเด็กๆ อันแสนบากบั่น ทำให้หลายๆ คนได้สะสมเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านพบมาสะท้อนเป็นวิชาชีวิตให้คนรุ่นหลังใช้ศึกษา หาทางที่ฉงนสนเท่ห์ร่วมกัน วัยเด็กๆ ครูลำบากมากและต้องได้ช่วยครอบครัวทำนา ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยความ

เจอภาพนี้ โดยบังเอิญ.. ไม่เกี่ยวกับบทความ

ซอกซ้ำก็หลายหน เวลาต่างๆ ที่เคยปล่อยละเลยทิ้งไป ก็มิอาจหวนคืนกลับไปแก้ไขได้แล้ว แม่พ่อเคยตั้งความหวังไว้ตั้งแต่ยังเรียนระดับประถมศึกษาว่าอยากเห็นลูกโตขึ้นทำงานดีๆ เป็นเจ้าคนนายคน ไม่อยากให้เจอความลำบากดังกับแม่ พ่อครูเป็นครูรับราชการสอนเด็กๆ ประถมฯ ที่โรงเรียนคำนกกก เป็นโรงเรียนขนาดเล็กๆ เล็กถึงเล็กที่สุด

จำได้ว่าเคยเห็นนักเรียนประมาณห้าสิบเจ็ดคน มีครูเพียงสี่คน ซึ่งรวมกับครูใหญ่แล้ว เด็กนักเรียนมีเจ็ดถึงแปดห้อง ครูผู้สอนเพียงสามคนกับเด็กเจ็ดแปดห้องจะดูวุ่นวายขนาดไหน ลองนึกภาพดูกันเอา..

-จบ-

(เดี๋ยวเอาเล่าต่อ..ตอนหน้า...)