วันศุกร์ที่ 14 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557

ตะวันฉายเเสง - เบ้น

 เมื่อเริ่มขึ้นประถม..
      หนูเองก็ไม่เคยคิดว่าหนูได้โตขึ้นเลย พวกเราก็ทำอะไรหลายๆ อย่างที่ทำร่วมกัน ไม่ว่าจะปิดภาคเรียนใหนูพวกเราได้เเสดงละครด้วยกัน
      พอพวกเราเปิดเรียนเทอมสอง พวกเราได้มีเพื่อนใหม่เข้ามา สองคนเขาเป็นเด็กผู้หญิง เเละเด็กผู้ชาย
      เขาลุกขึ้นเเนะนำตัวว่าชื่ออะไร 
      อยู่บ้านอะไร 
      รู้จักใครในห้องเรียนบ้าง 

       เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นมาว่ารู้จักพี่เบ้นเเละพี่พิม เด็ผู้หญิงคนนั้นคืือ อ้อเเอ้ ส่วนเด็กผู้ชายคนนั้น ชี่่อต้น เขาค่อนข้างจะดื้อเขากวนหนูตลอด บางทีหนูก็โกรธ เเต่ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนกัน พวกเรามีความสุขมากเลยค่ะ
       พอเวลาผ่านไปไม่นานนักรู้ตัวอีกทีพวกเราก็ขึ้น ป.6 Quarter 4 ในที่สุดวันที่เศร้าที่สุดของการเรียน ก็มาถึง นั่นก็คือวันที่พวกเราทั้ง 26 คน ไม่อยากให้มาถึงเลย นั่นก็คือ วันปัจฉิมของพวกเรา มันช่างเป็นวันที่เศร้าเหลืือเกิน


      วันนั้นเป็นวันที่พวกเราต้อง จากลากัน 

      พวกเราร้องให้ด้วยความเสียใจ ทั้งชายและหญิง เเต่ในความทุกข์นั้นก็ยังมีความสุขอยู่ ก่อนจะปัจฉิมพวกเราได้ไปเที่ยวด้วยกันที่จังหวัดจันทบุรี มีความสุขมากๆ แต่ความสุขนั้นไปเร็วมาเร็วเสมอ แต่พวกเราทั้ง 26 คนยังจำไว้ในความทรงจำเสมอว่า พวกเรา เคยเป็นเพื่อกันมา "พวกเราวิจิตศิรา"

1 ความคิดเห็น:

  1. "สุขเพียงชั่วคราว.."
    ทุกคนต่างย่อมมีวันแห่งการพลัดพราก
    ขอบคุณเรื่องราวจากพี่เบ้นครับ

    ตอบลบ